Missieblog Kenia Nairobi 2019
Medical Checks for Children is terug in Kenia Nairobi, één van de langstlopende missies van MCC. De missie, op uitnodiging van de Sophia Foundation for Children, loopt van 25 t/m 30 maart en de missieleden zullen ons via dit blog op de hoogte blijven houden van hun belevenissen.
Zondag 24 maart
Het is even na half zeven in de ochtend als ons vliegtuig in Nairobi landt. Even tevoren genoten we van een snelle zonsopgang die de stad in een schitterend oranje licht zette. Het is betrekkelijk rustig op Jomo Kenyatta Airport en ook de douaniers doen het kalm aan wanneer ze onze visa controleren en onze vingerafdrukken nemen. We hebben snel onze bagage te pakken en lopen naar buiten waar we opgewacht worden door Gerald, de man, die alles kan regelen: van vervoer binnen deze enorme stad tot het juiste hotel en uitgebreide excursies naar Kenia’s beroemde wildparken, voor degenen die na de missie nog wat langer willen blijven. Naast Gerald staat Lonneke, die enkele uren eerder is aangekomen met een vlucht via Istanbul. De bus komt aanrijden en we maken kennis met onze chauffeur Eric David.
In het Ibis hotel worden we opgewacht door Carolien, Nadine en Janneke. Carolien en Janneke zijn enkele dagen eerder gearriveerd en Nadine heeft er net een MCC-missie in Kenia-West opzitten. In de loop van de ochtend arriveert ook ons laatste teamlid en dan zijn we compleet: Anja, Lonneke, Pam, Lethisia, Kristo, Carina, Janneke, Marriëtte en missieleiders Carolien en Nadine.
Het is een dag van uitrusten van de reis, kennismaken, naar elkaars verhalen luisteren en met elkaar vertrouwd raken. Dat lijkt allemaal vrij moeiteloos te lukken, zeker wanneer Kristo (de dappere man, die zich heel alleen tussen een team van verder uitsluitend dames durft te begeven) ons deelgenoot maakt van zijn passie: arm-wrestling. Dat verklaart die bicepsen, die niet alleen een ruim canvas bieden voor indrukwekkende tatoeages, maar ook een grotere omvang hebben dan onze tailles! Het vermoeden rijst, dat deze man met een lichte beweging van zijn pink pijnloos rotte tandjes uit kindermondjes zal kunnen wippen. We zullen het gaan zien…
Aan het einde van de middag is de eerste teambijeenkomst. Carolien en Nadine hebben een slimme vragenlijst ontwikkeld, waardoor ieder teamlid niet alleen haar of zijn verwachtingen kan uitspreken, maar waardoor ook onzekerheden kunnen worden gedeeld en stressoren worden benoemd. Voor vier van ons is dit de eerste missie met MCC en alle nieuwe indrukken kunnen dan behoorlijk overweldigend zijn. Als we de bijeenkomst afsluiten zijn misschien nog niet alle vragen beantwoord, maar is er wel het vertrouwen dat het werken en samenwerken zeker zal gaan lukken.
Tenslotte proeven we nog even van het Keniaanse eten, dat voor veel van de kinderen die wij de komende dagen zullen gaan zien het dagelijkse recept is: Ugali, een wel erg stevige brij van maismeel en water. Morgen gaan wij die kinderen zien. Morgen gaan die kinderen ons zien. Missie Kenia Nairobi 2019 is van start!
Maandag 25 maart
Het is de eerste dag dat we zullen checken en we starten vroeg. De bus wordt ingeladen met de tassen voor de verschillende posten van de carrousel en de grote kist van de apotheek. Kristo heeft zijn eigen instrumentarium meegebracht, waarmee een beperkte tandheelkundige post kan worden ingericht. Een tocht van ongeveer drie kwartier brengt ons naar de wijk Riruta, waar de Cypriotisch Orthodoxe bisschop zetelt en waar zijn diocese een kerk en een school heeft. Er is een nauwe band met de Cypriotische Sofia Stichting, waarmee MCC al jaren samenwerkt. We ontmoeten Hezbon, David en Nelson, die hier in Nairobi voor de Sofiastichting werken en die ook nu weer van onschatbare waarde blijken bij de organisatie van de posten en het vertalen.
Natuurlijk is het onwennig voor diegenen, voor wie dit de eerste missie is, ondanks dat Nadine ons heeft verzekerd dat het allemaal vanzelf gaat lopen. Maar ze heeft gelijk. De vaart zit er al snel in en de kinderen, de kleinsten eerst, komen met hun formulier in de hand om gemeten, gewogen, geprikt en onderzocht te worden, waarna ze met een anti-wormtablet en zo nodig ander medicijnen weer teruggaan naar hun klas. Kindjes met cariës of kiespijn worden bij Kristo en Janneke plat op een matras gelegd, mondje open, waarna er tandjes gevuld en kiezen getrokken kunnen worden. Tot onze stomme verbazing horen we geen kik uit het lokaal waarin dit alles gebeurt…Toch toverhandjes…die Kristo.
Halverwege de middag hebben we 190 kinderen gezien, onderzocht en waar nodig behandeld. Bijzondere indruk maakte de komst van een Congolese familie met 4 kinderen met albinisme, kinderen zonder enig pigment in huid, haren en ogen. Ze dragen grote zonnehoeden om hun kwetsbare huid en ogen te beschermen. In een aantal landen in dit deel van Afrika zijn mensen met albinisme hun leven niet zeker; het zou een ongunstig omen zijn en is omhangen met vooroordelen en bijgeloof en hun lichaamsdelen zouden magische krachten bezitten. De eerste Keniaanse senator met albinisme, Isaac Mwauro, heeft de acceptatie en integratie van mensen met albinisme breed op de agenda gezet, waardoor mensen uit de omringende landen hier een veilig heenkomen zoeken. Wat niet wil zeggen, dat het volksgeloof en gevoelen omtrent albinisme ineens veranderd is. Bij onze Congolese familie is een jonge vrouw, verkracht vanwege haar albinisme en nu hoogzwanger van haar verkrachter. Haar verhaal zal niet uniek zijn en diep in de cultuur verankerde gevoelens veranderen niet zomaar. Hopelijk krijgen de eerste stappen van deze dappere Keniaanse senator een brede ontvangst en komt er een dag dat deze mensen niet langer opgejaagd wild zullen zijn.
In de bus terug naar het hotel zien we tegen elke telefoonpaal en hek pamfletjes geniet met teksten als: Dr. Daka, for love problems, love potions, lost things, men power, etc. Dat doet ons realiseren, dat bijgeloof, hoop op magische oplossingen en verlangen naar wonderen misschien wel van alle tijden en van alle mensen zijn.
Dinsdag 26 maart 2019
Vandaag checken we in Kibera, de grootste sloppenwijk van Nairobi en zelfs van Afrika. Op een gebied van ruwweg 2 vierkante mijl leven tussen de 1 en twee miljoen mensen. Om daar te komen rijden we met onze bus het centrum met zijn hoge hotels uit, door Nairobi’s overvolle centrum en uiteindelijk door een mooie wijk, waar de luxere huizen van de stad worden omringd door hoge hekken of muren met prikkeldraad. Dan rijdt de bus naar een lager gelegen gedeelte en zien we een zee van bruin verroeste golfplaten: Kibera, desolate wijk zonder waterleiding of sanitair, waar de gemiddelde levensverwachting 30 jaar is, de werkeloosheid torenhoog, het drugsprobleem massief en de onderlinge conflicten (met name tussen de verschillende etnische groepen) zeer problematisch.
We draaien de compound van St. Georges Church op, een kerkje eveneens van de Cypriotisch Orthodoxe Kerk die op het terrein ook een préschool en een school heeft. Hezbon en zijn broer Nelson, beide kinderen van Kibera, hebben een klein onderkomen op dit terrein en zonder hun kennis van en vertrouwdheid met deze wijk zou het voor MCC vrijwel onmogelijk zijn om hier te werken.
En dan… kinderen zijn gewoon kinderen! De kleine ukkies van de préschool komen aangemarcheerd als jonge eendjes. In een rijtje, dicht op elkaar, wachten ze lang voordat we de verschillende posten hebben ingericht en we van start kunnen. Sommigen kijken verlegen hun ogen uit naar die grote mensen in hun witte polo’s die daar druk lopen te doen. Anderen breken de ranks en dagen ons uit voor hun spelletjes.
Als we gaan testen zijn ze opvallend rustig. Er blijkt veel bloedarmoede onder deze kinderen. De school maakt ook deel uit van een voedselprogramma, dus we hopen, dat naarmate de jaren verstrijken en ze in een betere voedingstoestand komen, dit probleem zich vanzelf zal oplossen. Ondertussen delen we zakjes ijzertabletten uit als snoepjes. Er zijn mooie momenten: Een klein jongetje wordt onderzocht door Carolien en voegt haar stomverbaasd toe: ‘Mijn moeder heeft mij niet verteld waarom ik ziek was’.
Ook nu zijn er weer veel eerste keren. Carina maakt haar debuut als tandartsassistente, Lethisia leert prikken en doet dat even later alsof ze nooit iets anders heeft gedaan. Pam deelt pillen uit en neemt uitgebreid de tijd om de kinderen hun beloningsstickers te laten uitzoeken – wat zeer gewaardeerd wordt door de tientallen kleine meisjes, die met een versierde eenhoorn op hun hand het gebouwtje weer uitlopen, en ook de twee nieuwe dokters van het team lijken helemaal hun draai gevonden te hebben. We leren de nodige woorden Swahili: ‘Kula!’, klinkt het bij de apotheek wanneer de kinderen een anti-wormpil in hun handen krijgen. ‘Eet op’. ‘Tafuna!’ – ‘kauw’, ‘meza!’ – ‘slik in’. De kinderen hebben de grootste lol om onze uitspraak, maar ze zijn ons ter wille…
Terug in het hotel komen bij de dagelijkse teamevaluatie ook de emoties naar boven: Kibera laat niemand onberoerd. De drukte, het vuil, de stank en de uitzichtloosheid…. We voelen de onrechtvaardigheid van de intense armoede, die we vandaag hebben gezien. We realiseren scherp het feit dat wíj daar wegkunnen, maar dat dít de dagelijkse –en veelal onontkoombare –werkelijkheid is voor zoveel mensen. En er is het gevoel van machteloosheid: we beseffen heel goed dat wat wij daar vandaag hebben gedaan niet meer is dan een minieme fractie van wat daar nodig is en dat is een ongemakkelijke realisatie. Misschien moet het dat ook maar blijven.
We vragen ons hardop af, wat er zal worden van deze schattige kindertjes die deze wereld nog als heel gewoon ervaren en vol vertrouwen rondkijken…over tien, vijftien jaar? Tegelijkertijd is er het plezier van het samenwerken, van het merken, dat we als team steeds meer op elkaar ingespeeld raken en de lol van nieuwe dingen leren en heel gewoon: pret maken met een stel leuke kinderen, die in zijn voor een geintje.
Woensdag 27 maart
We zijn terug in Kibera op de compound van St. Georges Church. David, onze chauffeur heeft de bus weer met ware doodsverachting door de onvoorstelbare verkeersituatie van Nairobi gelaveerd. Soms zit er niet meer dan enkele centimeters tussen de bus en de andere auto’s op de weg en moeten alle spiegels ingeklapt worden, maar David blijft er onbewogen en welgemoed onder. Hij blijkt sowieso een man van vele talenten. Vandaag checken we de kinderen van twee andere scholen uit Kibera en we hebben te weinig tolken om de dokters bij te staan. David komt zijn bus uit om te helpen. Hij blijkt niet alleen een consciëntieuze tolk en vertaler, maar heeft er ook slag van de kleintjes gerust te stellen. ’Much better then to wait all day in the bus’, grijnst hij blij.
Eerst zien we de kinderen van de Joy Spring School, gelegen tegenover St. Georges. Gisteren hebben we daar even een bezoekje gebracht. Door een paar smalle gangetjes tussen de shacks en door een goot, kwamen we via een smalle deur in een gebouw waar niemand ooit een school zou vermoeden. Van golfplaten, stukken ijzer en houten planken is er een wankel gebouw in elkaar geknutseld, enkele etages hoog, waar de kinderen onderwijs krijgen. Anders dan bij St. Georges School is er hier geen voedselprogramma aan de school verbonden en is er ook geen leerlingenstop. 800 kinderen zitten hier in overvolle, veel te kleine lokalen. Er zijn nauwelijks voorzieningen en het idee wat er hier zou gebeuren als er bijvoorbeeld brand zou uitbreken, is huiveringwekkend.
Vandaag komen de jongste kinderen van Joy Spring School en van de iets verder gelegen Jamii School bij ons langs om gecheckt te worden. Blauwe en okergele schooluniformpjes kleuren het gebouw en de kinderen lopen van post tot post, zwaaiend met hun formulier, waarop alle onderzoeksresultaten worden genoteerd. Een groot deel van deze kinderen blijkt in meer of mindere mate bloedarmoede te hebben. Opnieuw geeft de apotheekpost een grote hoeveelheid ijzertabletten uit. Per kind wordt er voor 3 maanden meegegeven aan de school, waarbij de naam van het kind en de dosering zorgvuldig worden genoteerd; bij de Jamii School gebeurt dat zelfs in het Grote Boek van de Headmaster.
Het raakt, dat zoveel kinderen alleen van post naar post lopen. Zonder één van ouders. We realiseren ons hoe eng het voor hen moet zijn: zomaar overgeleverd aan die onbekende grote mensen in hun witte poloshirts, die hen dan ook nog eens wegen, prikken, bekloppen, beluisteren en aan hun tanden en kiezen peuteren. Als een klein meisje voor dokter Lonneke staat, barst ze in tranen uit. De tolk vertaalt: ‘Ze is zó bang dat ze en prik gaat krijgen’. En het laatste patiëntje van tandarts Kristo zit er al helemaal doorheen voordat hij goed en wel zijn mond heeft opengedaan.
Hoe gaat het nu verder?
Tussen de scholen en de ouders is er niet het vanzelfsprekende contact zoals wij dat kennen. Moeders gaan uit werken, schriftelijke communicatie is lang niet altijd mogelijk in deze wijk waarin hel veel bewoners analfabeet zijn en ook de culturele verschillen maken het best ingewikkeld om de bevindingen van onze checks met de ouders te communiceren. Gelukkig kunnen we rekenen op de inspanningen van David en de broers Nelson en Hezbon, die, wanneer wij weer terug zijn in Nederland, voor de follow-up zorgen. Zíj zijn het die met de scholen contact houden over de voorgeschreven medicijnen; zíj gaan met de kinderen die doorverwezen moesten worden naar het ziekenhuis. Zíj informeren missieleiders Nadine en Carolien als er zich problemen voordoen met de kinderen, die wij deze week gezien hebben. Ze hebben er een dagtaak aan. De kinderen van Kibera hebben dan misschien niet altijd (één van) hun ouders in de buurt, op deze ‘grote broers’ kunnen ze rekenen!
Donderdag 28 maart
Alle teamleden komen met koffers en rugzakken de lift uit en chauffeur David en Hezbon laden die op het imperiaal van de bus. Daarna wordt de complete uitrusting voor de carrousel de bus ingeladen. Op de parkeerplaats voor het hotel pakken de Masai hun koopwaren uit: armbandjes, schaaltjes, beeldjes en de erg mooie, rode stoffen die zo typerend zijn in hun cultuur. We worden gewenkt en toegeroepen, maar er is niet veel tijd. Vandaag vertrekken we naar het noorden, naar Nyeri, waar we op drie plaatsen zullen gaan checken.
Het duurt lang voordat we Nairobi achter ons hebben gelaten. De wegen zijn overvol. Pas voorbij Thika schiet het wat op en iets meer dan drie uur na vertrek arriveren we in Outspan Hotel, Nyeri.
Outspan is een ervaring apart. De hele ambiance ademt Brits koloniaal verleden. Nu vergane glorie. Prinses Elizabeth logeerde hier ten tijde van het overlijden van haar vader. Het verhaal gaat dat dat Elizabeth ‘went to bed a princess and woke up a queen’. In de kamers hangen vergeelde foto’s van jachtpartijen: mannen met tropenhelm, hun voet geplant op het dier dat ze net geschoten hebben, geweer in de hand. We zijn vooral blij met de schone en frisse lucht hier na het stof en vuil van Nairobi en de mogelijkheid door de grote tuin te wandelen.
’s Middags vertrekken we naar Jambo Rescue Home, een klein tehuis, ver van alle bebouwing gelegen, voor weeskinderen en kinderen uit zeer arme omstandigheden. Het zijn kinderen met een verhaal en aan hun ogen te zien, is dat geen vrolijk verhaal. Toch worden we ontvangen met zang en dans en even later klappen en stampen we zelf ook mee! Natuurlijk doen we dat!
Het tehuis ziet er verzorgd uit, maar tegelijkertijd wordt het duidelijk dat er aan van alles behoefte is. Water komt via regenpijpen van het dak in een grote tank – behalve dat het allang niet meer geregend heeft… De leiding is allervriendelijkst en de kinderen laten ons trots hun kamertjes zien. Sinds kort is er ook een schoollokaaltje ingericht waarin de allerkleinsten een eigen onderwijsprogramma volgen.
We zetten onze posten op en checken 35 kinderen. Het gaat snel en soepel, zodat er ook daarna nog tijd is voor zingen en dansen en even een persoonlijk momentje met de kinderen en daarna worden we uitgebreid uitgezwaaid. Het is indrukwekkend met hoeveel toewijding en liefde de kinderen hier omringd worden; letterlijk ‘rescued, en we hopen zó dat dit de basis voor een goede toekomst zal zijn.
We zijn bijtijds terug in het hotel, waar er naast het invoeren van de gegevens in onze database, ook tijd is om te genieten van onze prachtige omgeving. Bij de dagevaluatie is er een mooie, serene sfeer. Het was een goede dag.
Vrijdag 29 maart
Het is ruim een uur rijden met de bus vanaf Nyeri: Ndunduini Primary School. Ook een plaats waar MCC al jaren komt om de kinderen te checken. Die verbondenheid blijkt ook uit het feit dat Carolien, Nadine en onze Cypriotische vriendin Noppie er alle drie een boompje hebben geplant. De school ligt vrij afgelegen, waardoor de directe omgeving open en vrij is en er veel ruimte voor de kinderen is om te spelen, te voetballen en gewoon lekker rond te rennen. De gebouwen staan in een U-vorm, waarbinnen in de afgelopen tijd een moestuin is aangelegd. Voorheen stonden hier hoge bomen, waardoor we inde schaduw konden checken; nu wijken we uit naar in de haast leeggemaakte lokalen. Alleen de dokters en de apotheek werken buiten onder een partytent.
Uit de lokalen waar les gegeven wordt horen we zingen en het ritmisch opdreunen van… ja wat eigenlijk? Het zouden de tafels van vermenigvuldiging kunnen zijn, maar even goed grammaticaregels van het Swahili…
Allereerst komen de kleintjes aangemarcheerd: préschool 1 en 2, kortweg Pipi1 en Pipi2 genoemd. Hezbon schrijft ze in, waarna ze langs de stations lopen. Dit gaat niet helemaal vrijwillig: bij het prikstation wordt er luidkeels geweend (en niet alleen door de kleinste ukkies!). En dat werkt aanstekelijk.
De onderwijzeres die tolkt bij de apotheek luistert, tot groot genoegen van Pam en Carina naar de naam Mrs. Karioke. Eigenlijk jammer van die i, vinden de dames, en ze noemen haar dan ook consequent Mrs. Karaoke. Op het bankje voor het lokaal waar Kristo samen met Lethisia werkt zitten een paar kinderen wat ineengedoken, tussen hun lippen bebloede gaasjes: er zijn kiezen getrokken. De kinderen die nog zitten te wachten, kijken er vertwijfeld naar. En toch zijn we verbaasd hoe inschikkelijk ze hun mond opendoen en zich laten behandelen. Is dat een trek van deze cultuur, dat kinderen gewoon doen wat hen gezegd wordt of heeft het te maken met Kristo’s zachtmoedige aanpak en de herkenning die de kinderen bij Lethisia voelen?
Terwijl we bezig zijn komt er een vrachtwagen aanrijden, die een grote hoeveelheid materiaal stort, dat de basis is voor nieuwe vloeren in de lokalen. En er is in het afgelopen jaar meer gedaan: er is een eenvoudig systeem bedacht, waardoor er water wordt aangevoerd uit het hoger gelegen gebied. Hiermee is het altijddurende probleem van watertekort althans deels opgelost. De headmaster vertelt er trots over. En dat is ook de indruk die we hebben: een school waar de staf betrokken is en werkelijk om deze kinderen en hun ambiance geeft.
Aan het eind van de middag wandelen we naar de boompjes van Nadine, Carolien en Noppie. Ze zijn gegroeid, het afgelopen jaar en er ontspint zich een langdurige discussie van het niveau: ‘mijn boompje is lekker groter dan die van jou!!’ En als de stemming er dan toch zo goed inzit, is het tijd voor muziek. De inmiddels toegestroomde kinderen klappen, stampen en zingen, terwijl de headmaster een swingende dans laat zien en Noppie de kring intrekt om mee te doen.
Onderweg naar het hotel zien we schoolkinderen de lange weg naar huis teruglopen en herders, die hun kuddes in de bermen laten grazen. In de verte zien we de vage contouren van Mount Kenia.
Zaterdag 30 maart
De dag begint met een feestje: Janneke is jarig! Anja en Pam hebben haar stoel en bord versierd met bloemen uit de prachtige tuin van het Outspan Hotel en na het Happy Birthday zijn er cadeautjes en de kaart, die Lonneke heeft getekend en waarin we allemaal onze wensen hebben geschreven.
Het is de laatste dag dat we zullen checken. We gaan naar het Makarios Childrens Home, waar we de kinderen uit het weeshuis en de bijbehorende school zullen zien. Het Makarios Home en de school zijn onderdeel van de Cypriotische Sophia Stichting en tussen MCC en de mensen van de Sophia Foundation is in de loop van de jaren een nauwe band ontstaan.
Op het weggetje naar de ingang staan al een paar kinderen te wachten. Ze rennen voor ons uit en wanneer de bus is geparkeerd staan zo’n 20 kinderen opgesteld in prachtige gelijke rokjes en broeken; strikken in het haar of om de hals. De trommelaars slaan een ritme op hun djembé’s en het dansen en zingen begint. Om hen heen staan alle andere kinderen en de leiding van Makarios en klappen het ritme mee. Wat een verwelkoming! En ontroerend moment is wanneer de kinderen een speciaal lied voor Marina zingen. Marina, de Cypriotische wervelwind; oermoeder van de Sophia Foundation is er altijd bij wanneer MCC naar de projecten van de Foundation in Kenia komt. ‘Mama Marina’, zingen de kinderen, ‘Mama Marina, we love you!’
Het is prachtig weer, dus de stations worden buiten opgezet. De kinderen zwermen om ons heen en er zijn de speciale momenten wanneer de kinderen, die al jaren in het Makarios Home wonen, de bekende gezichten van Carolien en Nadine zien.
Er heerst hier, op de compound van het weeshuis, een mooie sfeer. Er wonen zo’n 180 kinderen in het weeshuis en op de school zitten ook nog zo’n 100 kinderen, die uit de omgeving komen. Speciaal voor deze dag zijn er enkele van de oudere kinderen, die in het tehuis opgroeiden, maar nu op een boarding school elders vervolgonderwijs volgen, teruggekomen naar het Home om te helpen. Zij lopen langs onze stations met een kleintje bij zich en komen dan even later weer terug met de volgende peuter of kleuter. Lange slungels en stoere pubermeiden met ukkies van drie, vier jaar aan de hand. Ze kennen elkaar en zorgen voor elkaar. Op de een of andere manier is deze diverse groep van kinderen, elk met een verhaal, waarvan wij het verdriet en de diepte niet zomaar kunnen peilen, tot één groot gezin gesmeed.
Een paar grote meiden willen ons hun slaapplek laten zien: ‘Dít is mijn bed en dáár slaapt zij’. Nette kamers met stapelbedden, strak opgemaakt. Weinig persoonlijke bezittingen, maar met een paar plaatjes en knuffeldieren hebben ze geprobeerd het toch persoonlijk te maken. We vragen naar hun toekomstplannen. Dokter willen ze worden of juriste; dit zijn ambitieuze dames en ze weten, dat het Makarios Home al het mogelijke zal doen om hun ambities mogelijk te maken. Thuis vertelt Nadine ons, hoe ze één van deze meisjes jaren geleden uit de gevangenis in Nakuru heeft gehaald. Kinderen die op straat leven; kinderen zonder familie; kinderen, die nergens heen kunnen, konden tot voor kort zomaar in de gevangenis geplaatst worden. Pas anderhalf jaar geleden is de wet aangenomen, dat alléén kinderen met een vonnis in de jeugdgevangenis mogen worden vastgezet. Nadine herinnert zich het kleine meisje dat ze daar weg haalde nog goed; wij zien vandaag een stoere pubermeid met een attitude én met plannen.
Als we de bus instappen worden we door de hele club uitgezwaaid. Dan wordt er gezongen. Voor Janneke. Happy birthday in het Engels en Swahili. En ineens steken, in de kinderzee, zomaar een tiental kinderen een papier omhoog met tekeningen en ‘Happy Birthday, Janneke’.
Bij de evaluatie, ’s avonds in de tuin van ons mooie hotel, is er een lach en een traan. De traan, omdat we iets meekregen van de geschiedenis van deze kinderen en een traan, omdat we toch veel gezondheidsproblemen zagen. Een lach, omdat het Makarios Home een gelukkige plek is, waar de hoop op een goede toekomst voor de kinderen elke dag een beetje meer werkelijkheid wordt.
Zondag 31 maart
Het is de laatste dag van de missie. Vandaag checken we niet en kunnen we een uur langer blijven liggen. Of niet. Sommigen van ons dwalen door de prachtige tuin van het Outspan hotel. We zien Lonneke haar rondjes hardlopen. Carina zoekt een plekje in het gras met uitzicht op Mount Kenia. Maar na het ontbijt wordt het toch menens: Er ligt nog een hele stapel formulieren, die moeten worden ingevoerd in de computer; de medicijnen moeten geteld en de tassen van elk station, waarmee we hele week gesjouwd hebben, worden uitgezocht en schoongemaakt voor de volgende missie. Nadine deelt snel de taken uit en we gaan aan het werk. Intussen is er overleg tussen onze missieleiders, de mensen van de Sophia Foundation en de mannen, die hier in Nyeri en in Nairobi voor het vervolg van ons werk zullen zorgdragen.
Na de lunch nemen we afscheid van Marina, die met Gerald nog een paar dagen een ander project in Kenia zal bezoeken, en van Noppi en Marinos, die de volgende dag terugvliegen naar Cyprus. Ook David blijft hier achter. Deze week is hij steeds met ons meegereisd en is voor ons van onschatbare waarde geweest als tolk en nog veel meer, maar zijn thuisbasis is het Makarios Children’s Home, waar hij op het terrein woont. Hij zal de kinderen begeleiden, die nog verder behandeld moeten worden en doorverwezen zijn. Er wordt omhelsd, gezwaaid en geroepen. Foto’s worden gemaakt en uiteindelijk stappen we de bus in met onze chauffeur Eric David aan het stuur. Terug naar Nairobi.
En dan is er ’s avonds de evaluatie, niet van de dag, maar van de hele missie. We kijken elkaar aan. Er is veel met ons gebeurd, zowel individueel en als groep. Een missie als deze is een soort pressure-cooker: als groep zijn we in heel korte tijd dichter tot elkaar gekomen, dan we voor mogelijk hadden gehouden. We hebben samen gelachen tot we niet meer konden stoppen: de gekke momenten waarop we toch éven dachten dat we van Kristo konden winnen met arm-worstelen, of de takkenbos, die precies op een pruik leek en waarmee Pam en Anja een paar onwereldse foto’s maakten; het lekker kinderachtige boompje-meten van Carolien, Noppie en Nadine in Ndunduini.
En er zijn momenten geweest, waarop we ons machteloos voelden, bij het zien van de wanhopige armoede in Kibera. Bij de onmogelijkheid om een kindje echt te helpen, terwijl de mamma zojuist tien kilometer met haar op de arm heeft gelopen om bij ons te komen. Wanneer we problemen zien, die we in Nederland gemakkelijk zouden kunnen oplossen, maar hier dus niet. Het wordt Kristo en Janneke zomaar even teveel als ze in Makarios Home in één ochtend meer dan 50 kiezen moeten trekken. Tegelijkertijd zijn juist dat ook de momenten, waarop de hechtheid van de groep blijkt: we kunnen echt bij elkaar terecht en dat maakt alle verschil! Er is deze week geen onvertogen woord gevallen en er zijn mooie banden gesmeed. Nadine en Carolien hebben als missieleiders voor de ambiance gezorgd, waarin dat mogelijk was. Het was goed.
Deze avond nemen we vast afscheid van Carina en Anja, die de volgende ochtend al heel vroeg vertrekken voor een korte safari; van Lethisia en Pam, die de vroege vlucht naar Nederland zullen nemen. De rest van ons zal in de loop van de maandag naar diverse bestemmingen afreizen.
Hoe nu verder? Nelson en Hezbon, zelf kinderen van Kibera, gaan verder met onze bevindingen. Evenals David in Nyeri, zullen zij hier in Nairobi de kinderen begeleiden, die verwezen werden of van wie op andere wijze de gezondheid gemonitord moet worden. Zij zullen het contact met scholen en ouders onderhouden en terugkoppelen naar Carolien en Nadine. En volgend jaar komt MCC weer terug en zullen veel kinderen opnieuw gezien worden en zullen we veel andere kindjes voor de eerste keer zien. Het gaat gewoon door.
