Missieblog Oeganda Otuke 2025
Zaterdag 25 januari & zondag 26 januari
Na een dag waarop we konden acclimatiseren gaan we op weg naar Otuke, waar we op verschillende plaatsen zullen gaan checken.
Het is een lange reis, eerst door de files en drukte van Kampala, maar langzamerhand verandert het landschap en wordt het meer ruraal. We steken de Nijl over, die woest, wijds en wonderschoon is.
Eenmaal geïnstalleerd in ons hotel bespreken we onze verwachtingen van deze missie. Het is goed en bijzonder elkaars verhalen te horen.
Zondagochtend wordt er hard gewerkt aan het tellen en verpakken van de medicatie, het vullen van de tassen voor de verschillende stations en het controleren van de medische equipment.
In de middag bezoeken we een lokaal ziekenhuis, waar we meegenomen worden in de mogelijkheden en behandelwijzen die er hier voor de bevolking zijn. Voor onze begrippen mag het misschien een eenvoudig geheel zijn; in deze streek is het een goede en belangrijke plek met mogelijkheden.
Aan het eind van de middag bezoeken we een lokaal gezin en zij zijn bereid ons te vertellen over hun leven. Het is een verhaal van armoede en verlies, maar ook van verbondenheid en van dromen, die nog niet opgegeven willen worden. Het is een verhaal zoals er hier zoveel zullen zijn. Een verhaal dat ons raakt.
‘s Avonds instrueert Ilse ons hoe we de volgende dag, de eerste checkdag zullen gaan werken en wat we kunnen tegenkomen. We kijken er naar uit!
Maandag 27 januari
Na alle voorbereidingen is het vandaag de eerste dag dat we checken. Na een ontbijt om 6.15 uur vertrekken we om 7.00 uur naar het Amunga Health Centre, ongeveer een uur rijden van ons hotel. Na een uur hobbelen over zandwegen vol gaten zijn we echt wel wakker en alert bij aankomst. Een flinke groep moeders met kinderen zit dan al rustig te wachten op bauwe plastic stoelen. Onze komst is duidelijk goed voorbereid door Link to Progress (LTP), onze lokale partner.
Toch duurt het zo’n eerste dag altijd weer even voordat alles draait. De helft van het team is nieuw en voor de andere helft is het al weer even geleden… Maar na een dik uur loopt het dan toch gesmeerd en draait onze caroussel.
We zien 142 kinderen, die grotendeels positief testen op malaria en een iets kleiner percentage op bloedarmoede. Het team maakt dan ook overuren. Vrijwel ieder kind gaat weg met meerdere medicijnen en we hopen dat dat de kwaliteit van hun leven zal verbeteren.
Bij de evaluatie aan het einde van de dag wisselen mooie en droevige verhalen elkaar af. Zó mooi dat er voor een klein meisje een nieuwe verhoogde schoen geregeld kan worden, die ze hard nodig heeft om wat beter te kunnen lopen. Maar we vertellen elkaar ook de droevige verhalen, die we deze dag gehoord hebben en die niet met een pilletje zijn op te lossen.
Het was een productieve dag met een team dat elkaar draagt en steunt, niet alleen als het om medisch overleg en diagnostering gaat, maar ook in de emoties die vandaag gevoeld zijn.
Dinsdag 28 januari
Opnieuw worden we door een grote groep moeders en kinderen opgewacht bij aankomst. De verschillende stations van de caroussel zijn nu al snel opgesteld en, met enige wisselingen (iedereen krijgt de gelegenheid verschillende stations te bemensen) kunnen we aan het werk.
We merken dat er al enige routine is ontstaan en we zien deze dag dan ook méér dan 180 kinderen.
Opnieuw heel veel kindjes die positief testen op malaria. Daarnaast zijn er ook de bijzondere verhalen: zo wordt er een jongen door zijn vader naar dokter Remco gedragen. Hij ziet liefdevolle ouders die hun gehandicapte zoon met toewijding verzorgen. Zijn er andere mogelijkheden voor dit kind, waardoor het dagelijks leven voor hem verbetert en hij meer kan participeren in de levens van zijn familie en dorp?
Isabelle van LTP videobelt met een orthopeed voor advies en er wordt besloten om zowel een passend sta-rek als een rolstoel voor dit kind te laten maken. Dokter Dominique heeft een zelfde verhaal over een vierjarig meisje. Ook voor haar wordt nu gekeken naar de mogelijkheid voor een hulpmiddel. De fondsenwerving die sommige teamleden voorafgaand aan de missie hebben gehouden, biedt hier mooie mogelijkheden.
Terug in de bus vertelt Remco de curieuze anecdote over de statafel van het station meten en wegen; het blijkt het altaar van het nabijgelegen kerkje te zijn, dat dagelijks naar onze caroussel wordt gesleept. Op de zijde die nu tegen de muur staat is een groot kruis geschilderd. De theoloog in het team vindt het volkomen logisch: op een altaar wordt een leven gemeten en gewogen. De metaforen kunnen ons dan wel om de oren vliegen: uiteindelijk zijn we hier om iets te doen voor de kinderen en we hopen dat dat een verschil gaat maken.
Woensdag 29 januari
De derde testdag was opnieuw een dag vol bijzondere ervaringen en ontmoetingen. De dag begon om 6:15 met een echt Oegandees gerecht de Rolex, ofwel roll with eggs, een opgerolde chapatti met een omelette erin, heerlijk. Daarna snel op pad zodat we op tijd konden starten. Wat hebben we toch een bijzondere testlocatie zo onder de bomen. Gisteren liepen de kippen tussen onze stations van de carrousel en vandaag voegde zich daar wat varkens bij.
Het liep zo soepel dat we ruim 200 kinderen hebben kunnen zien. Opnieuw veel malaria, bloedarmoede, ringworm en vooral heel veel actieve worm infecties. Vandaag meerdere kinderen naar het ziekenhuis laten gaan die gisteren waren geselecteerd voor een verwijzing.
De prikpost had zich voorgenomen om de kinderen beter af te leiden en ouders meer te informeren en het bij de evaluatie bleek het een succes. Het was een fijne dag, we hebben allemaal een goed gevoel over de mooie contacten met de gezinnen, maar voelen ook het verdriet van de kinderen die zo vaak niet met hun ouders naar de locatie komen, omdat ze van elkaar zijn gescheiden door zoveel redenen.
Ondanks de grote groep die we hebben gezien vandaag voor het eerst redelijk op tijd terug en tijd om met een drankje alle formulieren in te voeren en even langs de plaatselijke stoffenwinkel/kleermaker te gaan voor wat souveniertjes.
Donderdag 30 januari
De vierde missiedag. Elke dag lijkt de groep ouders en kinderen die ons opwachten op het terrein van het Amunga Health Centre groter te worden. Maar de routine zit er nu goed in en de inschrijving is al begonnen voordat we aankwamen. Dat scheelt.
De stations van de caroussel zijn snel opgezet en de eerste kinderen kunnen meteen worden gemeten en gewogen. Daarna naar één van de beide bloedprikposten, waar we voor deze dag worden bijgestaan door lokale nurses, voor de malariatesten en onmisbaar zijn voor de communicatie met de verzorgers en kinderen.
Gisteren hoorden we dat ongeveer de helft van de kinderen geen ouders meer heeft, maar worden opgevoed door oma’s, buurvrouwen of een ouder broertje of zusje. Zo kwam er een meisje van ongeveer 8 jaar langs, dat zelf voor een klein broertje zorgde.
We zien veel zieke kinderen, maar de problematiek is niet alleen medisch, maar ook sociaal en qua educatieve mogelijkheden.
Onze partnerorganisatie Link to Progress (LTP) heeft dat goed in beeld. Zij werken onvermoeibaar aan de verbetering van de leefomstandigheden in dit zeer arme gebied. Met hen samen te werken is voor ons zeer inspirerend en tegelijkertijd hopen we dat ook wij hen kunnen inspireren en ondersteunen.
Een mooie gebeurtenis van deze dag en voorbeeld van de samenwerking, zo vertellen dokter Ilse en dokter Birgit, is hoe ze een klein, heel ziek meisje onderzochten met hoge koorts en malaria. Het kind woont bij oma, maar die was deze dag zelf niet in staat de 4 kilometer naar onze kliniek te lopen. Dus ze kwam met (buurvrouw. Toen duidelijk werd dat ze naar het ziekenhuis zou moeten, werd er snel een boda-boda (motorfiets) geregeld om oma op te halen voor toestemming voor ziekenhuisopname en vervoer naar dat ziekenhuis.
Zo geeft de samenwerking tussen LTP en MCC slagkracht om snel te kunnen handelen. Zo kunnen we nu en hopelijk ook in de toekomst samen iets neerzetten voor al die kinderen die niet alleen een beter leven verdienen, maar dat ook heel hard nodig hebben.
Vrijdag 31 januari
De laatste dag van de missie. Vandaag zien we rond de 200 kinderen. De verwijzingen, een ongekend hoog aantal, moeten in orde worden gemaakt voor de kinderen die verdere of complexere zorg nodig hebben. Zij worden verder gezien en behandeld in een lokaal ziekenhuis of in het grote medische centrum in de stad Lira, op ongeveer 2 uur rijden van onze post vandaan. Hun herstel en omstandigheden zullen worden gevolgd door onze partner Link to Progress.
De caroussel draait zoals op voorgaande dagen en wie het even minder druk heeft voert de gegevens van de papieren met de onderzoeksresultaten van ieder kind in in de computer.
We zijn ons verbonden gaan voelen met deze plek, waar zoveel gebeurt en waar we zomaar een inkijkje mochten krijgen in al die beginnende levens. Dan kan het niet anders dat je ook nadenkt over wat hun kansen zullen zijn, wat hun toekomst zal zijn.
Er zijn ook de emotionele momenten, die, met het naderende afscheid, ook best bij ons binnenkomen. Vandaag vallen er ook tranen. Hoe zal het verder gaan met Charles, onze vertaler die in het reine moet zien te komen met de gruwelijke moord op zijn dochtertje? Hoe zal de toekomst zijn van dat ene kindje, dat weliswaar twee jaar is, maar de lengte en het gewicht en de ontwikkeling heeft als van een baby? We nemen ze mee in onze gedachten.
En dan is het tijd voor de afscheidsceremonie. Mooie woorden klinken over de samenwerking, de waardering voor elkaar en de dankbaarheid dat LTP en MCC deze missie samen hebben kunnen vormgeven in onderlinge afhankelijkheid en waardering: we hadden het niet zonder elkaar kunnen doen! Mooie woorden ook voor Isabel, die LTP op onnavolgbare wijze aanstuurde: een wijze vrouw met een groot en praktisch hart voor deze kinderen.
Voor alle vrijwilligers die voor ons vertaald hebben, ons vervoerd hebben en op andere wijze deze missie mogelijk hebben gemaakt is er een Certificate of Appreciation en een klein, typisch Hollands cadeautje. Dan zingen we voor hen. Ongetwijfeld kunnen ze dat zelf heel veel beter, maar onze dappere poging wordt in ieder geval zeer gewaardeerd.
Dan, eenmaal terug in ons hotel, moeten er nog tal van praktische zaken worden geregeld.
In de eindevaluatie worden de hoogtepunten en dieptepunten genoemd. Er wordt een enorme waardering uitgesproken voor onze missieleiders Ilse en Véronique, maar zeker ook voor elkaar. Het was een geweldig team met veel diepgang. Overal kon over worden gepraat. Iedereen steunde elkaar in- en buiten moeilijke momenten. Het was inhoudelijk een heel pittige week, maar we hebben ook de menselijke liefde en toewijding op heel veel fronten ervaren.