Missieblog Kenia Nairobi 2025
Missiedag 1
We zijn gestart!!
We hebben de ochtend gebruikt om alle spullen te sorteren. Tandenborstels, kleding, medicatie, knuffels en medische spullen. Met zijn allen is dat ook zo weer gedaan.
Vandaag is de opstart-dag. Zo’n dag waarbij de oude garde de nieuwkomers laat weten dat het allemaal goed gaat komen. En waar we even onze gebruiksaanwijzingen naar elkaar uitspreken. Heel fijn en nuttig😉
Als we vervolgens na de lunch op pad willen moeten we nog even wachten op de president. De weg op onze route is afgezet om hem ruim baan te geven. First things first natuurlijk.
Geeft ons even tijd voor een voorstel rondje met de locale mensen die ons helpen. Medical Check werkt bij deze missie altijd samen met de Sophia foundation die heel veel goed werk hier doen via weeshuizen en voedsel programma’s.
Vandaag gaan we naar Amani, een school in de sloppenwijk voor kinderen van vluchtelingen. Uiteraard kijken we onderweg onze ogen uit. De shopjes, de kleuren, de armoede en de mannen die karren trekken. En de Kenianen kijken terug. Want met onze raampjes open worden we meestal snel gespot. “Mzungu, mzungu!!”, horen we dan. (blanke).
Bij de school worden we zingend ontvangen door de kinderen. Nog een beetje schuchter durven ze het toch als snel aan om ons handjes te geven. Ons valt meteen een klein albino-meisje op. Albino’s zijn hier in Kenia redelijk veilig. In tegenstelling tot de rest van Afrika, waar op ze wordt gejaagd omdat ze magische krachten zouden bezitten. Ze krijgt van ons een zonnebril en zonnebrandcrème, want dat hebben ze hier niet voor haar.
De school is echt heel basic. Klaslokalen van golfplaat met houten bankjes en een onverhard pleintje met een houten wc-hokje. En een kerkje, waar wij gaan checken.
Voor de nieuwkomers is het even wennen maar op elk station is iemand die het vaker heeft gedaan en dus staat de carroussel binnen de kortste keren klaar. De teachers van de school en onze hulpen vertalen de vragen en de uitleg die we geven. Maar toch, het probleem helder krijgen is niet altijd zo eenvoudig. Want kou en verkouden is in het engels allebei ‘cold’ zal ik maar zeggen 😉
En soms is het als Nederlandse dokter even schakelen van ‘wat zou je willen doen’ naar ‘wat kùn je hier nu doen’. Maar we krijgen de slag gelukkig al snel te pakken en we checken 110 kinderen, die heel vaak bloedarmoede hebben, te licht, te klein of allebei zijn. Veel kinderen krijgen alleen op school te eten, dat verklaart veel. En dus is onze apotheek druk met multivitamines, ijzer, wormenkuren en af en toe antibiotica recepten.
Uiteraard worden we als we klaar zijn hartelijk uitgezwaaid en gezongen.
Als we weer terug in het hotel nog even nagepraat hebben is onze conclusie: Heel fijn dat we juist hier konden bijdragen!
Missiedag 2
Na een goede nachtrust voor iedereen zitten we om 7.00 uur aan het ontbijt!
Om ongeveer 7.45 uur rijden we weg bij het hotel klaar voor een nieuwe dag! Vandaag checken we op St. Clements, ook wel bekend als ‘de school van de Bisschop’! St. Clements ligt in dezelfde sloppenwijk, Riruta, als waar we gister ook waren. Deze school is groter en naar verwachting gaan we vandaag ruim 200 kinderen zien.
MCC en de Sophia Foundation komen hier al jaren!
Bij aankomst zijn de lessen nog in volle gang en snel worden door de leerlingen enkele lokalen ontruimd voor onze carrousel. De Bisschop is ook al aanwezig en loopt met Nadine een rondje langs alle stations. Wegen/meten, bloedprikken en de apotheek zitten elk in een eigen lokaal, de artsen zitten buiten onder een grote tent en inschrijving en voorlichting nemen plaats op de veranda.
We zien in totaal vandaag 210 kinderen en we zijn blij met de aanwezigheid van vele ouders! Van de kinderen waar geen ouders/verzorgers aanwezig zijn wordt eventuele medicatie en instructie ingezameld door één van de teachers. Deze zorgt ook dat dit bij de juiste ouders terecht komt. Goed geregeld! We delen vandaag heel veel worm tabletten uit, veel kinderen krijgen ijzer of multivitamine en we smeren veel zalfjes tegen schimmels en druppelen ontstoken of geïrriteerde oren en ogen.
Tussen het checken door proberen we allemaal even een rondje te lopen over het terrein van de school. Goed om even een pauze te nemen tijdens het werk maar vooral ook leuk om rond te kijken en contact te maken met de kids. Het terrein is mooi en ruim, er is een speeltuin, een moestuin en een groot blok met kranen met schoon water!
De school voelt al een veilige groene haven midden in de armoede en onveiligheid van de sloppenwijk. Een schril contrast en schrijnend als je bedenkt dat al die kinderen eind vd de dag weer terug die narigheid in gaan. Maar het is mooi en hoopvol om te zien wat de school maar ook de aanwezigheid van het voedsel programma van de Sophia Foundation en de checks van MCC hier voor verschil maken.
Kinderen delen hun dromen met ons en als die dromen uit mogen komen hebben wij vandaag acteurs, piloten, dokters en de nieuwe president van Kenia een stapje verder geholpen naar een hopelijk mooie toekomst….
Missieblog dag 3
Jambo!
Vandaag gaan we naar de St Georges nursery school, in Kibera. De grootste sloppenwijk van Afrika en de tweede in de wereld. Het is rustig in de bus. We zijn nieuwsgierig naar wat deze dag ons gaat brengen. Vlak voordat we Kibera inrijden komen we langs de Polo Club van Kenia. Wat een contrast!
Ook deze keer werken we in de orthodoxe kerk bij de school. Op een bepaalde manier ziet het er beter uit dan we dachten. De muren van de school zijn van steen, er is wat groen en er staan speeltoestellen waar ooit schommels aan hingen. Maar net buiten de omheining zien we de opgestapelde houten huizen met waslijnen. Je voelt dat de kinderen zoveel onvertelde verhalen met zich meenemen, waar wij hoogstwaarschijnlijk geen idee van hebben.
Terwijl we alles klaarzetten is er ook nog even tijd om in de keuken te kijken waar drie dames al druk de maaltijden voor de kinderen van vandaag aan het voorbereiden zijn. Trots laten ze zien wat ze maken.
Dan komen de kinderen. Aan de trainingspakjes kun je zien van welke school ze komen. Er zijn ook duidelijke verschillen te zien in de waardes van de kinderen van de verschillende scholen, doordat programma’s er al langer lopen. Dat is mooi om te zien.
Er zijn wel minder ouders mee dan gisteren. Dat maakt het voor de dokters altijd lastiger. Gelukkig weten de betrokken leerkrachten veel, maar het liefst checken we met een ouder erbij, want er wordt veel uitgelegd. Natuurlijk zal het voor veel ouders niet mogelijk zijn om te komen, en dus hebben we des te meer waardering van hen die het wel gelukt is.
Het loopt weer op rolletjes maar het lijkt steeds minder druk te worden. Dat is gek. De kinderen vermaken zich ondertussen, op een enkel huilend kind na. Ze rennen, schaatsen op hun sokjes en spelen wat met elkaar of knuffelen met ons. Wat heerlijk om te zien. En het illustreert ook meteen hoe waardevol het is wat we doen. Kinderen zijn hetzelfde, overal ter wereld. Maar ook zo afhankelijk van wat ze krijgen aangeboden van volwassen en de wereld om hen heen. En nu zijn wij er om daar vandaag wat aan bij te dragen. En dat voelt waardevol.
Na de lunch horen we dat de klassen van de middag niet gaan komen, zonder dat MCC dat wist. Vandaar dat het zo rustig was. Onze missie leider Nadine, die zich met hart en ziel inzet voor MCC, probeert met de locale mensen tòch nog wat te regelen maar het lukt helaas lukt het niet meer. Daar balen we allemaal van!
We lopen met onze begeleiders een stukje de sloppenwijk in en bezoeken de schooltjes die langs zouden komen. Indrukwekkend met hoeveel kinderen ze in een kleine ruimte zitten. Onder primitieve omstandigheden. En de sloppenwijk zelf maakt uiteraard ook veel indruk. Hopelijk komen de kinderen volgend jaar wel weer langs!!!
Missiedag 4
Na het ontbijt worden de tassen boven op de bus gebonden en vertrekken we richting het noorden: eindbestemming Nyeri!
Het duurt even maar na een uur maakt de bebouwing van Nairobi langzaamaan plaats voor meer en meer groen tot we echt op het platteland rijden!
Rond twaalf uur lunchen we in de schaduw aan de kant vd weg om vervolgens door te rijden naar Djambo Rescue Home. Een klein weeshuis waar zo’n 65 kinderen wonen die wees zijn of te vondeling zijn gelegd. We worden ontvangen door zingende en dansende kindjes en een aantal kleintjes rennen ons al tegemoet voor knuffels en high fives.
De omgeving van Djambo is droog door de ligging in de regenschaduw van Mount Kenya. De eerste aanblik is dat ook een beetje troosteloos. Toch blijkt als we verder kijken dat er meer is dan we eerst dachten. Er zijn kippen en konijnen, twee kalfjes en wat geitjes. De kinderen laten trots de nieuwe hokken zien. De kinderen hebben schommels en een glijbaan en net buiten de poort is een grote watertank met waterpunt om te drinken, handen te wassen of tanden te poetsen.
Binnen is een gemeenschappelijke ruimte en links en rechts zijn de slaapzaaltjes voor de jongens en de meiden.
In de keuken worden chapati gebakken, een soort tortilla en we zien een voorraadkast vol verse groenten! We horen dat dat op eerdere missies wel eens anders is geweest dus heel fijn om dit te zien!
We checken in totaal ongeveer 75 kinderen in de leeftijd van 1 tm 18 jaar! Er zijn ook een aantal moeders uit het dorp die met hun kinderen komen, fijn is dat! Een aantal kinderen hebben antibiotica nodig en ook hier delen we veel wormtabletten uit. Één vd artsen treft een meisje dat niet goed ziet. Na een simpele ogentest kunnen we haar een brilletje aanbieden wat haar goed lijkt te helpen. Trots gaat ze er mee op pad! De kinderen na haar hebben wel ook opeens allemaal last van slecht zicht….. Zo’n gaaf brilletje willen ze natuurlijk allemaal wel! 😎
Bij vertrek worden we uitbundig uitgezwaaid en na geroepen met ‘We Miss You and We Love You’!
Onderweg naar ons hotel zien we zebra’s, impala’s en zwijntjes. We installeren ons op onze nieuwe stek en bereiden ons voor op morgen. Dan staat een bezoek aan het weeshuis van de Sophia Foundation op het programma: Makarios!
Missiedag 5
Jambo!
Onder het genot van een drankje blikken we even terug op de dag. De pauwen, impala’s en eekhoorns op het terras proberen ondertussen onze aandacht af te leiden. We zijn het er allemaal over eens dat het vandaag een mooie dag was!
Vandaag waren we in het Makarios Home for Children. Het kloppend hart van de Sophia Stichting, waar weeskinderen worden opgevangen. Kinderen die niet alleen wees zijn maar ook over het algemeen een traumatische geschiedenis hebben, hoe jong ze soms ook zijn. En een aantal hebben een handicap. Ze worden allemaal zeer liefdevol opgevangen. En er is zelfs psychologische hulp voorhanden. Het weeshuis is de laatste jaren steeds verder opgeknapt en inmiddels zijn er mooie slaapvertrekken, er is een onderwijs en computer ruimte, sportveldjes en een grote moestuin.
Een aantal van de kinderen die hier hebben gewoond studeren inmiddels en zijn nu terug om ons te ondersteunen. Zij stralen de hoop uit die deze kinderen zo goed kunnen gebruiken. Mooi om te zien.
We worden met zang, dans en muziek ontvangen en wij doen zelfs mee. Volgens ons heeeeel goed (we moeten de filmpjes nog terugzien 😉)
Door de begroeiing kunnen we op lekker schaduwrijke plekken ons werk te doen. We checken 240 kinderen! Niet alleen uit het huis maar ook uit de village zijn ze gekomen. Bij de kinderen van het weeshuis zien we gelukkig nog weinig groeiachterstanden en bloedarmoede. Fijn!
De moeders en oma’s uit de village zien er meestal keurig uit. En dat terwijl ze toch arm zijn. Daar kun je hier in Kenia dus niet op varen, dat was ons in de sloppenwijken ook al opgevallen. Als dokter kun je gelukkig van alles vragen over de thuissituatie wat we dan ook veelvuldig doen.
Terwijl wij lunchen krijgen alle kinderen ook te eten en overal zien we groepjes kinderen samen zitten. En als het op is wordt er gespeeld op de sportvelden en in de speeltuin. Wat een veilige haven is dit voor deze kinderen.
Als we uiteindelijk alle kinderen hebben gezien maken ze van de gelegenheid gebruik om ons vol trots rondleidingen te geven, knuffels te halen, hand in hand te lopen, te poseren voor foto’s of op een van onze selfies te komen. En wij doen natuurlijk net zo hard met alles mee.
En nadat we alles weer ingepakt hebben moeten we toch echt gaan
Terwijl we terugrijden weten we dat er voor hun allemaal nog een knuffel is om uit te kiezen. En dat gunnen we ze. Heel veel knuffels …
Missiedag 6
Vandaag staat een bezoek aan Ndunduini op het programma! Een school waar we ongeveer 200 kinderen gaan checken.
Het is een grote school die in de afgelopen jaren veel initiatieven heeft ondernomen om zelfvoorzienend te worden op gebied van voeden van de kinderen.
Deze school krijgt geen voedsel hulp van de Sophia Foundation maar heeft wel veel advies gekregen hoe zelf te ontwikkelen op dit vlak. Ze kunnen dit omdat ze veel land bezitten rond de school die ze nu als moestuin benutten. Ze hebben sinds vorig jaar ook een heel aantal bijenkorven!
De checks lopen soepel en al snel hebben we zo’n 130 kinderen gezien. Bij het wegen/meten, het bloedprikken en de apotheek hebben we wat hulp van oudere leerlingen. Ze zijn super enthousiast en leergierig en vragen je soms echt het hemd van het lijf…
Vragen over Nederland, de gezinnen die we hebben en of we wel eens sneeuw hebben gezien. Maar ook werk inhoudelijke vragen over bijvoorbeeld de HB waardes en waarom de bloedvaten op onze handen groen lijken terwijl bloed toch rood is.
Bij de apotheek geven onze hulpjes een sticker aan elk kindje dat langs komt. Als snel blijkt wel dat de stickervellen een beetje te populair worden en verdwijnen er een paar op wonderbaarlijke wijze. Ook blijkt één vd hulpjes onder haar lange mouwen zo’n 8 stickers op haar eigen arm te hebben geplakt…. Ach we snappen dat ze ze mooi vinden maar we hebben wel even wat nieuwe afspraken gemaakt 🙂
Tussen het checken door lopen we allemaal wat rond, kijken in de klassen, spelen met de kinderen en kijken bij de keuken achter de school waar een dame uit het dorp druk is met het koken van de porridge en later de ugali en kool voor alle kinderen op school.
Ze is er hartstikke druk mee maar verwelkomt ons allemaal vol enthousiasme als we in haar keuken komen kijken. We zijn onder de indruk van de omstandigheden waarin ze kookt, ons lopen na een minuut de tranen al over de wangen van de rook maar haar lijkt het niet te deren…
Rond 15.30 uur ronden we af met dreigende regenwolken aan de horizon en geluiden van naderend onweer. We hebben 210 kinderen gecheckt!
Bij het in de bus stappen vallen de eerste regendruppels en in de stromende regen rijden we naar het hotel. De regentijd staat duidelijk op het punt te beginnen.
Morgen alweer de laatste dag, wat gaat het ontzettend snel! We gaan er morgen nog even keihard van genieten!
Missie dag 7
Vandaag gaan we voor de laatste keer op pad. We hebben er weer zin in en zitten inmiddels zo in het ritme dat het helemaal niet voelt als laatste dag. Maar toch.
Vandaag gaan we naar een nieuwe school waar MCC nog niet eerder geweest is. Het is vlakbij Nyeri, de grote plaats hier in de buurt. Als we aankomen zitten de kinderen nog in de klas. In alle rust zetten we de posten klaar. We hebben nog even tijd om de klassen langs te lopen. Ze zitten hier van 3 tot 14 jaar. wij checken alleen de jongste groepen, tot 9 jaar. Het loopt al snel weer op rolletjes.
Sommige kinderen zijn heel schuchter. De teachers vertellen dat we voor de jongste groepen de eerste blanken zijn die ze zien. Wij snappen wel dat dat even wennen is!
We hebben goede hulp van de leerlingen en de teachers. Er zijn ook kinderen gekomen van een school uit de buurt en zo checken we toch nog 150 kinderen. We zien gelukkig weinig calamiteiten.
Na de lunch, waar we worden getrakteerd op watermeloen van de headteacher, (en een toiletrol in het toilet), hebben we nog even tijd om in de keuken te kijken. De kinderen krijgen hier om elf uur pap en om één uur githeri, een typisch Keniaans gerecht, een prutje van kool, bonen en mais. En net zoals in de school van gisteren op houtvuur bereid. En dat voor meer dan driehonderd kinderen!
Als we bijna klaar zijn komen er nog een paar moeders met kinderen binnendruppelen. We halen nog weer wat spulletjes uit de bus maar dan is het toch echt klaar. Deze missie zit erop. We hebben knuffels, kleding, tandenborstels en bananen uitgedeeld maar bovenal 1100 kinderen gecheckt!
Bij terugkomst pakken we alles uit, tellen wat er over is en maken alle hardware schoon. Een deel van de medicatie blijft hier maar de rest van de spullen gaat weer mee terug voor een volgende missie.
We doen nog even een evaluatierondje van de week (nu al voorbij?), het team (super) en de organisatie (top!). Voor ons allen geldt dat het een onvergetelijke en indrukwekkende week was!!!
Kenia is en blijft een bijzonder land, dat zoveel potentie heeft maar waar het leven gewoon moeilijk is tenzij je bij de happy few hoort. Hopelijk hebben wij een klein stukje kunnen bijdragen. Misschien is het een druppel op een gloeiende plaat maar je zal als kind maar net onder dat druppeltje staan!
