Missieblog Nepal Pokhara 2011

De start. Zondag 13 en maandag 14 november 2011

Tien mensen op een missie. Tien mensen met een missie om kinderen in Nepal een steuntje in de rug te geven. En om iets te proeven van het dagelijks leven van de Nepalezen of om als dokter elders ervaring op te doen. Of, of, of…

We kwamen traag uit de startblokken. De medicijnen kwamen laat aan en de laatste 3 missieleden stapten de avond voor de eerste missiedag verkreukeld uit een te kleine taxi na een lange rit vanuit Kathmandu. Maar het team was compleet; 5 artsen, een verpleegkundige en vier leken. Samen gingen ze aan tafel voor een heerlijke Dal Bhat, de traditionele Nepalese maaltijd. De missieleiders Gerrit en Marloes namen de groepsleden direct onder vuur: waarom ben je hier, hoe stressbestendig ben je, hoe kunnen we je steunen? De oortjes gingen ervan gloeien, maar de openheid van ieder was een teken van vertrouwen om samen de klus op te pakken.

De volgende dag, maandag 14 november 2011, startte de missie in de gemeenschapsruimten, nabij de Kalestischool. Een kleurig gezelschap van moeders, leraren, kinderen en lokale notabelen verwelkomden ons met bloemenkransen, sjaals en glimlachen. We waren welkom en er werd echt iets van ons verwacht.

De posten van de carrousel werden vlot ingericht en het team, waaronder 7 onervaren, was klaar voor het checken van uiteindelijk 90 kinderen. Voor het merendeel jonge kinderen van een half tot vijf jaar. Ukkies, die die mensen in hun witte t-shirts (met vilten bloem opgespeld) met grote ogen bekeken. Soms schijnbaar onbewogen. Soms wat angstig, maar meestal vonden ze geborgenheid bij hun moeders die in grote getale meegekomen waren. Moeders die via onze tolken konden aangeven hoe het met hun kind gesteld was en die via hen ook adviezen kregen over de zorg voor kun kind.

Nu, laat op de avond van de eerste missiedag, praten 4 missieleden na over onze aanpak. Hoe kunnen we optimaal gebruik maken van de eigen kracht van de Nepalezen, m.n. de vrouwen die in veel dorpen het voortouw nemen. Vooralsnog hebben we vandaag goed contact gelegd met de voorzitter van de Lions-Club. Wordt vervolgd…

Kees Pinster, 14-11-2011

Dag 2. Dinsdag 15 november.

Vroeg opstaan en voor maar een paar mensen een goede nacht. De groep, die het laatst is aangekomen heeft nog geen rustige nacht gehad. Maar na een lekker ontbijt zijn we vroeg gestart en het is voor iedereen een gezellige werkdag geworden, die door wat reorganisatie goed is verlopen.

Vandaag is de post voorlichting aan de carrousel toegevoegd, door mijzelf opgestart. Waar regelmatig 6 tot 8 kinderen op de bank zaten en we veel aandacht aan tanden poetsen hebben gegeven. En omdat er veel cariës bij de kinderen ontdekt werd sloot dit goed aan.

De dokterspost had vandaag voldoende ruimte , wat prettig was met het vele werk. De carrousel liep goed, we hebben veel kinderen ook veel aandacht kunnen geven. Het weer was licht zonnig, twee posten waren in de openlucht en we hebben met een voldaan gevoel de werkdag afgesloten.

Gretel van de Ven, 15-11-2011

Dag 3. Woensdag 16 november.

Vanochtend werden we wakker van de wekker:-). Sommigen hadden duidelijk beter geslapen. Anderen waren juist uit hun slaap gehouden door “familie muis”. Wel heerlijk “bed tea” en daarna een bakje warm water om in te poedelen, een koude douche (die het toch bleek te doen, Danielle blij) of met het hoofd onder de kraan de haren wassen.

De carrousel was snel opgebouwd, we waren immers op dezelfde school. De kinderen stonden, nadat we ontbeten hadden, al te springen,

allemaal even nieuwsgierig. Het was een drukke, vermoeiende ochtend, de lunch kwam later dan gepland en de sfeer zakte even in. Vanwege omstandigheden moest het schema worden omgegooid en we blijven een avond extra op deze school om morgenochtend met een wandeling óf een busrit van 1 uur te beginnen en dan naar de nieuwe locatie te gaan.

Na de lunch… alle kinderen verwachtingsvol in een lange rij op schoolbanken. De gelegenheid om klassikaal het MCC lied op Vader Jacob in de praktijk te brengen. Met zeep, water, gebit, tandenborstel en tandpasta… één groot feest voor zowel de kinderen als de MCC leden.

Daarna véél kinderen; groot en klein, soms met ouder soms zonder, verlegen en heel vriendelijk en vaak afsluitend met een vrolijk “tata” = bye bye. De tandenborstels en tandpasta waren wederom een groot succes én hard nodig voor de vele slechte gebitjes.

Meeste kinderen hoogstens multivitamine / ijzer / anti-worm óf een combinatie. Echter ook een aantal emotionele, ontroerende casussen. Een gehandicapte jongen met absences, die met hulp v an een stichting naar een ziekenhuis kon worden verwezen, een hevig ontroerende en huilende moeder en MCC-leden met tranen in de ogen van blijdschap.

Een ondervoed meisje met een HB van 2.0 Zóóó dankbaar voor een banaan. Gelukkig kan ze waarschijnlijk met hulp van de Lions Club morgenochtend naar het ziekenhuis.

Als afsluiting van deze vermoeiende & prachtige dag (het laatste kind naar huis op het moment dat de avond al is ingevallen), een heerlijk bijna Europees diner; spaghetti met tomatensaus en kaas, groenten en gebakken banaan.

Als klap op de vuurpijl een afscheidsavond vol muziek en dans waarin ook alle MCC leden hebben laten zien dat ze best losse heupen hebben 😉

Moe en voldaan naar bed, op naar een volgende dag Nepal. Namaste

Esther van Mastrigt, 16-11-2011

Dag 4. Donderdag 17-11-2011

Al met al kijk ik wederom voldaan terug op de dag. Bijna iedereen had goed geslapen en de dag begon vlot (zonder bed tea 🙁 met heet water) om te pakken. Nog vóór schema was de bus gepakt en hadden we heerlijk ontbeten… toch weer met onze vieze MCC shirtjes aan. Het mooie van deze vroege start was dat de oma met het zieke meisje met een HB van 2,0 aan kwam lopen, zodat wij goede hulp voor het meisje konden regelen. Ze knapte zichtbaar op van de pap en boterhammetjes die wij haar gaven en ze ging zonder angst met ons spelen.

Wederom een afscheid van de leerlingen en leerkrachten en ceremoniële beschildering van onze gezichten.

Eindelijk even ontspannen… We hebben heerlijk 1 uur door de prachtige natuur gewandeld. Zo, daar knapt een mens van op!!! Prachtig om te zien (voelen) hoe de lokale mensen wonen en wat het van hen vraagt om, in de oogsttijd, “even” langs te komen.

De aankomst op de Swatipasal school ging gepaard met gemengde gevoelens. De hele school, alle leerlingen, stonden in rijen klaar om ons te ontvangen, zongen het volkslied en een gebed gevolgd door een dansje. Opvallend was dat ze er zo goed verzorgd uit zagen(schoner dan wij??? met inmiddels lagen rode poeder op ons gezicht en modder tot kniehoogte op de broek).

Even bekroop mij het gevoel dat ik hier niets “nuttigs” kon doen… En de WC!!!!???!! (wel een luchtverfrisser)

Uiteindelijk kwamen er (gelukkig) heel veel moeders met kinderen uit de dorpen die onze hulp goed konden gebruiken. Zelfs de leerlingen lieten hen voor.

Na heel veel kindjes met schurft (scabies) te hebben gezien kreeg iedereen ontzettende jeuk… om al niet te spreken over de hoofdluis die we overal zagen “springen”!!!

Toen bij zonsondergang de muggenplaag….huh… Help!!! Waar is de douche???

Na een bak heet water om te wassen en “schone” kleren aan hebben we met zijn allen weer gegeten van een verrukkelijke maaltijd. Rijst (nasi), groente, kipcurry: klaargemaakt door onze koks op de grond bij kaarslicht…

Three cheers to the cooks! Hip hip hoorah!!

Danielle de Jongh, 17-11-2011

Dag 5. Vrijdag 18 november 2011

Na het opstaan de eerste verrassing: de WC, die enigszins te doen was, was verstopt! Vooral de dames waren “not amused. Na het ontbijt de posten weer klaar gezet. Lekker buiten. Flink aan de bak. Lunch weer uitgebreid met groente, rijst, worstjes en bonen. Na de lunch begon het te regenen. Ook was het nog onduidelijk of we zouden blijven of vertrekken naar het volgende dorp.

Door de regen alle posten naar binnen in de klaslokalen gezet. Voorlichting gegeven over handen wassen en tanden poetsen voor de hele groep met leerlingen die buiten hun dagelijkse ritueel doen. Danielle was echt super! Met

zijn allen gezongen voor de leerlingen “after playing, after playing, wash your hands…”De leerlingen zongen het zelfs na in het Engels. Later hebben ook nog 5 leraren apart voorlichting gekregen. Halverwege de middag werd pas bekend dat we toch naar het volgende dorp zouden gaan. Het was vooral onduidelijk i.v.m. de regen en de staat van de weg. Iets lagter dan gewenst klaar met kinderen checken. Alle spullen in de bus gedaan. Nog een mooi afscheid gekregen van de mensen uit het dorp met bloemenkransen.

De weg naar het volgende dorp was een groot avontuur. Natte wegen vol gaten was een echte 4WD belevenis. Op een bepaald moment kwamen we de bocht niet door en moesten we allemaal de bus uit. Met een aanloop lukte het de bus toch om de weg te vervolgen. Iets later stonden we weer vast! Weer de bus uit en een stuk gelopen. De bus kwam maar niet en het werd steeds donkerder! Ergens nog gewacht en toen besloten ook het laatste half uur naar de school te lopen. Mensen uit het volgende dorp liepen ons tegemoet met zaklantaarns. Na 10 minuten lopen kwam het bericht dat ook de bus weer reed!! Lekker in het donker verder gelopen, luid zingend!! Erg gezellig & fijn.

Bij aankomst bij de school kwam ook de bus aan. Weer een enorm warm welkom van de dorpbewoners met wel 3 bloemenkransen. Doordat ook de keuken nog moest uitpakken laat gegeten (21:10). In de tussentijd geëvalueerd. Na het eten was iedereen moe, dus bijtijds richting bed gegaan.

Arjen Pais, 18-11-2011